மரணத்தில் தொடங்கும் காலை

எனது காலை மரணம்
பற்றிய செய்திகளில்
விடிகின்றது
நாள் முழுதும்
அவலத்தின் கூக்குரல்

எனது கண்களை
ஆயிரம் கைகளால்
பொத்தி விடுங்கள்
என் காதுகளை
அறுப்பதற்காய்
வாட்களை கொண்டு வாருங்கள்
என்னை நான் ஒளிப்பதற்கு
பாதாளங்களை
திறந்து விடுங்கள்

இறந்த குழந்தையின்
தலையை வருடி விடுகின்றாள் தாய்
சிதைந்த மகனின் உடலை
அள்ளி கொள்கின்றான் தந்தை
நொடியில் அழிந்து போன
தன் அம்மாவின்
கைகளை பற்றிக் கொள்கின்றான்
ஒரு சிறுவன்

வேண்டாம்
இவை எதையும் எனக்கு
இனி சொல்லாதீர்கள்

ஒற்றைச் கையில்
தாயின் கபாலம் ஏந்தி
ஒரு குழந்தை
கனவில் வருகின்றது
என் கோப்பையில்
போடும் உணவில்
பிஞ்சு ஒன்றின்
இரத்தம் கசிகின்றது

வெட்ட வெளியில்
தூரத்தே தெரிகின்ற
ஒரு புள்ளியிலும்
சவ ஊர்வலத்தினை
காணுகின்றேன்
பாடையை கூட பிணங்கள்
தான் காவுகின்றன

படுக்க போன பின்
தலை மாட்டில்
இருந்து மூன்று பிள்ளைகளை
இழந்த அப்பன் ஒருவன்
சத்தமின்றி அழுகின்றான்

மீண்டும் சொல்கின்றேன்
இனி நான்
இவற்றை கேட்கப்
போவது இல்லை

சத்தம் வரும்
எல்லா திசைகளையும்
நான் அடைத்து விட்டேன்
கண் பார்க்கும் எல்லா
உருவங்களிலும்
இருளை சாத்தி விட்டேன்
ஒரு சிறு
செய்தியைத் தானும் நான்
கேட்க போவதில்லை

யுகங்களின் பின்
ஊழி முடிய தேவன்
வருவானாம்
அண்ட சராசங்களின்
வல்லமை கொண்டு
அவன் வருகையில்
மரித்து போன எம்
பிள்ளைகள் அனைத்தும்
எழுந்து கொள்வார்களாம்

அது வரை காத்திருக்கின்றேன்
இறுக்கி வைத்த மூச்சை
யுகங்களின் பின்னே
மீண்டும் விட காத்திருக்கின்றேன்

-நிழலி-

(22-January-2009 10:11 PM)